Ballada o CC

Moje życie jest zasrane,

obejszczane, obrzygane.

Od jakiegoś roku (może)

ekstrementów pełne morze.

Tutaj gówno, tu kałuża,

z kąta pawia smród odurza .

Wymiociny, siury, kupa,

jakby jedna wielka dupa

i ogromne wielkie gardło

pakt zawarły, żeby żarło

miast z godnością się strawiło

tam, gdzie trzeba wydaliło...

Powróciło na pokoje

i skalało wnętrza moje.

Utytłało mi podłogę,

dywan, płytki, krzesła nogę,

nowy futrzak i walizkę

wór z ciuchami, pudło czyste.

Zasikane, obesrane

dywaniki me kochane.

Torebeczka też skalana

smrodem moczu, świeżo, z rana.

Wszystko to wina Czadzika

co rzyga, sra, względnie sika,

tam gdzie mu jest najwygodniej.

Ostatnio ojszczał mi spodnie.

Niby arystokrata.

Sra-ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta!!!!

Co to savoir vivre nie wie,

choć ma przodków w swym drzewie

nie byle jakich. Tak jest.

Bo to rasowy pies!!!

„Czadowy Cadyk”, brzmi dumnie.

Może on myśli, że u mnie,

inne niż w Chinach zwyczaje?

Zaraz… coś mi się zdaje,

że wiem jak się z nim rozprawie,

ale siurpryzę mu sprawię ;)

Skoro to chiński pies…

trzeba będzie go zjeść!!!!

Winowajca, nagi grzywacz chiński o  imieniu "Czadowy Cadyk", zdrobniale Czadzik,
u mnie na rękach: